Afscheid van mijn Angel

Vanochtend was het zover. Na zeven prachtige jaren was het voor mijn hond Angel tijd om in te slapen. Haar heupen waren helemaal kapot. Nadat ze gisteren nog gauw een droge worst uit de bosjes viste en direct met een paar happen naar binnen werkte voordat ik er aan kwam, was het voor haar klaar. Ondanks het verdriet is er ook die herinnering aan zoveel plezier en liefde die ik met haar heb gehad. Ze was uniek. Angel sliep altijd onder mijn bed. Als ik wakker werd, had ze haar kop al onder het bed vandaan en keek ze omhoog of ik al wakker was, zodat ik uit bed ging. Wilde altijd spelen met de bal, rende door de velden en ging graag vieze sloten in. Bleef netjes aan de kant van de weg lopen, omdat ik haar dat geleerd had. Angel blafte de hele buurt bij elkaar als er iemand langs kwam en als ik achter de computer zat en kwam me op haar manier vertellen wie er langs was gekomen. Ze was gek op knuffeltjes en als ik met haar liep stond ze vaak even stil bij scholieren die op elkaar wachtten voordat ze naar school fietsten om een knuffeltje te bietsen. En die kreeg ze ook meestal. Heel vaak zeiden die jongeren dat ik zo'n leuke en lieve hond had. Ik was altijd heel erg trots op haar. Angel is ruim 10 jaar geworden en ik zal haar nooit vergeten.