Translate

donderdag 26 november 2015

Het grote verdriet van het gele vaatdoekje


Ze lag nu al heel lang in een kast te verstoffen. Hiervoor was ik niet bedoeld, verzuchtte ze. Ze lag al wekenlang op haar plek tussen heel veel andere vaatdoekjes en handdoeken. Ze kon zich nauwelijks verroeren. En weer zuchtte ze. Elke keer als de kast open ging was ze hoopvol dat ze eruit gevist werd, maar telkens werd er een ander doekje gepakt of werden er andere doekjes weer bovenop haar gepropt. Ze was verdrietig, maar ook een beetje boos.

 “Ik voel me nutteloos”, zei ze tegen de andere doekjes, die haar uitlachten.
 “Wees jij maar telkens verongelijkt als ze jou niet kiezen. Ik ben er blij mee als ze mij niet kiest, dan kan ik nog lekker lui wezen”.
“Ik snap niet hoe jullie zo kunnen praten, ik voel me niet gezien”, verzuchtte ze, maar ze begreep dat het tegen dovemansoren was gezegd. 

Ze probeerde zich wat te bewegen om wat meer ruimte te krijgen, maar ze kreeg gelijk een duw terug. Ja, ze was nu heel verdrietig nu ze al zo lang in de kast lag. Zie ik er dan niet mooi uit? dacht ze. Ik had nooit een vaatdoekje moeten worden, nu zie je wat er van is gekomen. Ik voel me helemaal in de steek gelaten en ik kan er met niemand over praten.

Haar geschiedenis is verdrietig. Eens werd ze een vaatdoekje, waar ze niet om gevraagd had. In de tijd werd het anders en kon ze zich beter voorstellen hoe ze nuttig kon zijn, want dat wilde ze. Ze werd in een pak van tien stuks in plastic gestopt. Lekker schoon en opgevouwen. Praten met de anderen lukte niet want ze waren er niet voor in de stemming, dus hield ze zich maar stil. Op een dag werd ze door een mevrouw uit het schap van de winkel gehaald en mee naar huis genomen. Ze voelde zich al een stuk beter, want nu kon ze eindelijk laten zien wat ze in petto had. En ze had veel, heel veel, alleen moest ze het kunnen laten zien aan iemand. Dus dacht ze, nu heb ik mijn kans, maar eerst bleef ze lang in de kast liggen tot op een gegeven ogenblik ze uit de kast werd gehaald. Ze kreeg een plens water over zich heen, waar ze nog van kon proesten. Maar goed, dit wilde ze nu eenmaal, dus hield ze zich flink. Ze kreeg een scheut schoonmaakmiddel op haar vlakke kant gespoten en nu kon ze eindelijk aan het werk. Wat had ze er een zin in. Met een flinke en harde hand werd ze van het ene hoekje naar het andere hoekje geveegd. Dan weer uitgespoeld in een grote emmer kokend heet water. Oef, dat was slikken, maar ze was nu eindelijk nuttig, dus ze was blij, heel blij. Na een uur vegen hield haar werk ermee op en werd ze te drogen gelegd op de verwarming, ze verbrandde zich bijna. Daarna werd ze in een grote mand gelegd. Een dag later werd ze in een grote machine gegooid met nog meer doekjes, handdoeken, lakens en slopen. De temperatuur was hoog. Wat een sauna, dacht ze. Ik kom hier nooit meer uit. Heen en weer geschud en gesmeten tussen al die vreemde doeken en lakens. Zo nu en dan kon ze niks meer zien, dan was er een grote laken over haar heen getuimeld. Maar het centrifugeren vond ze nog het ergste. Ze werd misselijk, maar kon niet kotsen, dat kon niet, want ze moest nu weer schoon worden om later weer nuttig te zijn. Van de centrifuge ging ze in de droogtrommel. En weer werd ze helemaal door elkaar geschud, dan weer rechts, dan weer links. Ze raakte helemaal gedesoriënteerd. Na vijfenveertig minuten klonk er een signaal dat het afgelopen was. Ze zuchtte diep. Wat had ze hier naar verlangd. Gewoon weer terug in de kast, tussen al die andere vaatdoekjes. Ze had ze gemist. Zouden ze haar ook gemist hebben?

“Ha, ben je er weer? En was je nuttig tijdens al dat werken? Wijk hebben lekker uitgerust!”
“Ja, het was een bijzondere ervaring. Ik voelde me weer nuttig, maar daarna weer schoon worden is me toch een bedoening. Er kwam geen eind aan. Ik heb jullie toch gemist.”
“Wij jou ook hoor, want we misten het geklaag van jou. Ik hoop niet dat je nu veranderd bent, want we hielden wel van zo’n klaagmadam.”
“Ik ben helemaal niet zo’n klaagmadam, maar inderdaad als jullie dat zo zien, dan hou ik voortaan mijn mond maar. Ik ga nu uitrusten, want ik ben erg moe van al dat werk.”
“Was ze tevreden over je? “ vroegen de anderen.
“Ik denk van wel, maar ik werd wel hardhandig aangepakt. Ik heb in ieder geval mijn best gedaan.”

Het gele vaatdoekje maakte nog een stel van zulke reizen, maar uiteindelijk werd ze steeds bleker door de was en kwamen er gaten in haar vacht. Uiteindelijk was ze niet meer nuttig en werd in een vuilnisbak gegooid. Ze miste haar vriendjes in de kast, ook al waren ze lui, maar die konden nog een tijdje mee. Zij moest ermee ophouden. Ze had lang voor de mevrouw gewerkt en ze was blij dat ze iets terug had kunnen doen toen ze werd gekocht in de supermarkt. Nu moet een ander haar taak overnemen. Ze voelde zich verdrietig nu haar einde nabij was.


En zo eindigt het verhaal van het gele vaatdoekje.



Wietske Otter
25 november 2015

zondag 17 november 2013

De tijd vliegt voorbij of toch niet?

Inderdaad, de tijd vliegt voorbij, de weken en dagen zijn in een zucht voorbij en toch beleef ik elke dag intens. Ik ben zo druk bezig met fotograferen, dat het er niet van komt om wat op mijn blog te zetten. Maar daar komt nu even verandering in.
In de afgelopen tijd ben ik weer bezig met een cursus/opleiding Fotografie, waar ik erg veel leer over allerlei technieken die ik nog niet of nauwelijks kende. Heel erg leuk. Verder heb ik in oktober een Natuurfotoworkshop gedaan bij Centrum voor Natuurfotografie op de natuurbegraafplaats De Heidepol bij Arnhem. Een prachtig mooi gebied waar ik wel begraven zou willen worden. (Nu nog even niet, want ik heb het veel te druk!) In het bos onder een boom of toch in het open veld met allerlei veldbloemen. Het thema was "vergankelijkheid" en ik kreeg de tip om alles los te laten en gewoon in het wild te gaan fotograferen, dus zonder eigenlijk te kijken wat ik deed. Zo kwam ik los van mijn idee dat alles scherp moet zijn. Daardoor ontstonden verrassende beelden. Later ben ik daarmee doorgegaan door mijn camera te bewegen en vooral nu het herfst is, is dat mooi om te zien.






vrijdag 13 september 2013

Slow train coming....

Zoals ik al in mijn vorige blog vertelde, laat ik nu wat foto's zien van spoorlijnen in Transsylvanië, Roemenië, die ik dit jaar heb gemaakt. Hoe ik er toe kwam? Mijn hoofd zat vol gedachten, als reactie op de operatie van mijn hond. Het was een beetje een chaos, zodat ik niet wist wat ik wilde fotograferen. Ik ben toen gewoon maar spoorlijnen gaan fotograferen, want dat leidt ergens naar toe (meestal) en er zitten lijnen in die me rust gaven. Het werd een ontdekkingstocht om spoorlijnen te vinden waar soms een trein per dag rijdt of helemaal niet meer, de spoorwegovergangen en de verlaten stationsgebouwtjes.




























"There's a slow, slow train coming around the bend." (Bob Dylan)

donderdag 25 juli 2013

Workshop macrofotografie

Mijn nieuwe blog liet even op zich wachten. Mijn hond Doedel moest geopereerd worden aan een tumor op haar rug. De tumor (kwaadaardig) is weggehaald, maar ze hoefde niet nabehandeld te worden. Het kan weer terugkomen, maar wanneer en hoe is niet te zeggen. Inmiddels is ze drie jaar geworden en is ze nog net zo lief en aanhankelijk als altijd. Daarna ben ik twee weken in Roemenië geweest en heb daar o.a. foto's van spoorlijnen gemaakt. Daarover later meer. Ik ben de foto's nog aan het bewerken.

Een paar weken geleden heb ik bij Bart Booms, een natuurfotograaf ( www.bartboomsfotografie.nl ) een workshop macrofotografie gedaan op het Landgoed Oostbroek bij Utrecht en dat was leuk en heel leerzaam. Ik vond dit altijd een moeilijk onderwerp, maar door deze workshop leerde ik steeds meer waar ik op moest letten. Geduld is dan belangrijk en daar ben ik niet altijd zo mee behept. De uitdaging om een zweefvliegje in de lucht te fotograferen mislukte dan ook jammerlijk, maar er waren insecten die wel bleven zitten. Zij hadden wel geduld om te poseren!








maandag 15 april 2013

24 uur non-stop zingen!

Van afgelopen vrijdagavond 20.00 uur tot zaterdagavond 20.00 uur heeft er bij ons in de Protestantse Gemeente te Houten een Liedboekmarathon plaatsgevonden. Op 25 mei komt er een nieuw Liedboek uit en onze gemeente vond het leuk om het oude Liedboek uit te luiden door alle 491 gezangen achter elkaar te zingen. Ook in de uren diep in de nacht waren steeds 10 mensen aan het zingen. Op een dag kwamen Kerst, Pasen, Hemelvaart en Pinksteren, alsook de jaarwisseling voorbij. Daarbij werd steeds aandacht gegeven aan de kleuren van het kerkelijk jaar. De kanselkleden werden verwisseld, er stond met Kerst een kerstboom en een kerststal in de kerk, de bloemen werden verwisseld, met Pasen waren er paaseitjes en met Pinksteren werden rode papiertjes in de vorm van een schelp uitgedeeld. Elk uur werd de klok geluid en een nieuwe kaars aangestoken. De sfeer was grandioos, mensen bleven lang meezingen, het werkte verslavend. Mensen gingen even boodschappen doen en kwamen weer terug naar de kerk om nog een uurtje of wat mee te zingen. Jong en oud begeleidden de liederen met muziekinstrumenten. We haalden het dagblad Trouw die een grote foto plaatste en we komen vrijdagmiddag a.s. op tv bij Schepper & CO van de NCRV (vanaf 17.00 uur). De reacties waren superenthousiast. Zelf heb ik in totaal 12 uur meegedaan en natuurlijk foto's genomen. Zie ook www.pghouten.nl 


De start van de marathon


Het vijfde uur begint, de vijfde kaars wordt aangestoken. Epifanie


Stille getuigen van degenen die de hele nacht zijn gebleven.


Solisten begeleiden de gemeentezang!


's Avonds is de kerk goed gevuld voor het laatste uur.


Het is 19.00 uur zaterdag 13 april. De laatste kaars wordt aangestoken! We eindigen na 24 uur zingen op indrukwekkende wijze met nogmaals gezang 44: Dank, dankt nu allen God. En daar was alle reden toe.

maandag 8 april 2013

Vogelen in de Amerongse Bovenpolder.

Zaterdag 6 april gingen wij met 12 mannen en vrouwen 's ochtends om 8 uur naar de Amerongse Bovenpolder om vogels te spotten met verrekijker en fototoestel. We zagen verschillende soorten, zoals de tureluur, de kievit, de graspieper (ik niet), de slobeend, de ooievaar, ganzen (veel!), meerkoeten, steltloper. Ook zagen we nog een aantal reeën in de verte. Het was een leerzame wandeling, helaas met een koude wind, maar het was droog! Hieronder een fotoimpressie. Dat vogels goed fotograferen lastig is, werd duidelijk toen ik thuis de foto's bekeek. Die andere 'vreemde vogels' lukte me beter!


De tureluur





(aspirant)vogelaars in actie!


Ganzen in de vlucht.

Kasteel van Amerongen