Soms is de weg die je gaat niet erg helder en duidelijk en makkelijk. Het lijkt wel een droomwereld die soms boos en dan weer vriendelijk is. Wel weet je dat je de weg moet gaan. Er is een spoor waarlangs je gaan moet. Het doel weet je wel, maar de weg ken je niet en dat maakt onzeker en soms bang. Vrienden als bomen die je aanmoedigen om de weg te vervolgen en niet te stoppen. Vrienden als bomen die het Licht op een bijzondere manier aan je kunnen laten zien. Dat maakt de weg begaanbaar!
Heel herkenbaar. Dat heb je mooi verwoordt Wietske. En soms staat de wereld op z'n kop, ondersteboven... Het gaat er steeds weer om door te gaan en de innerlijke draagkracht te versterken. Hopelijk staan er dan genoeg bomen langs de weg, maar soms is het zo kaal. Dan moeten we de ruimte die dit geeft maar proberen te zien en de grotere mogelijkheid van het Licht om door te breken.
BeantwoordenVerwijderenLieve groet, Mirthe
wauw Wietske, knap geschreven, wat een prachtige metafoor. en de foto erbij is super hoor, het pad is inderdaad niet altijd duidelijk en toch moeten we door! bedankt voor dit mooie stukje! Oh ja, en nog bedankt voor jouw lieve reactie op mijn laatste logje i.v.m. mijn mama. je hebt gelijk, ik moet mijn mams haar verdriet gunnen, maar 't is soms zo verdomd zwaar om haar zo te zien! maar ze heeft gelukkig ook wel goede dagen!
BeantwoordenVerwijderenlieve groet, Hilde